Les Restanques de Saint-Clair

Dankzij de transportmogelijkheden van de trein, die destijds Le Lavandou doorkruiste, ontwikkelden de boeren deze techniek en beleefden ze voorspoedige jaren.
In zijn boek Le Lavandou beschrijft Francis Marmier precies het proces van het bouwen van de terrassen. “De grootste terrassen worden ondersteund door muren van drie meter hoog, soms meer dan honderd meter lang, waarvan de basis, die wel een meter dik kan zijn, direct op de rots rust. De stenen worden gelegd en gekruist zonder mortel en zonder enige andere zorg dan die van de grootste stabiliteit. De buitenafwerking wordt uiteindelijk verbeterd door ontelbare stenen schubben, die met een hamer in de voegen worden gedrukt. Om hun sterkte te vergroten, zijn de muren gebouwd met een grote vrucht, dat wil zeggen naar achteren hellend, en naar binnen versterkt door een dikke blokkering die de drainage bevordert. Enorm werk, talentvolle techniek, bewonderenswaardige esthetiek (…) Niet ver van de zee, op de best belichte en beschutte heuvels tegen de wind, houden deze droge stenen muren de warmte vast en creëren ze een microklimaat dat bevorderlijk is voor vroege oogsten. »

HET LANDBOUWTIJDPERK
Op de terrassen van Saint-Clair zijn vele soorten bloemen gezien: muurbloempjes, aronskelken, ixia's, montbretia's, fresia's, madeliefjes, chamelaucium, goudsbloemen, statices, enz. – en groenten – bonen, erwten, aardappelen, enz. – groeien op hun land.
Francis Marmier vertelt in zijn werk dat Marius Dorie, burgemeester van Lavandou en algemeen raadslid, in 1952 verrast werd door het belang van de landbouwproductie in Lavandou: “900 ton groenten en 80 manden met bloemen”. Na deze beslissende periode voor de economie van de regio werden de gewassen geleidelijk stopgezet en maakte een groot aantal landbouwgronden plaats voor constructies die langs de hele kustlijn van de Var verrezen.